Cesarka wcale nie na życzenie.

Porodów przeszłam w życiu 4 (chyba na tym koniec).

Porody nie były łatwe, lekkie i przyjemne.

Wszystkie 4 skończyły się cesarskim cięciem (CC).

Maciuś – poród nr 1 – ciąża do 23 tygodnia super, książkowa, żadnych problemów ani dolegliwości, a jednak w 23 tygodniu ciąży zaczyna pobolewać prawa strona, tak mniej więcej na wysokości jajnika. Boli niemiłosiernie. W końcu jadę do lekarza. Wykonują szereg badań, USG, krew. Diagnoza – pęknięcie torbieli plus atak wyrostka robaczkowego. O żesz ty!!! Co??? Wyrostek w ciąży?? Jak to? No tak to – natychmiast na sale operacyjną. Wcześniej mega bolący zastrzyk sterydowy, żeby płuca dziecka szybciej się rozwijały w razie czego. Dostaję kroplówkę, maseczkę i dobranoc. Budzę się już bez wyrostka, ale dzidziuś nadal ze mną. Na szczęście dzidziusiowi nic nie jest. Udało się. Nie chciał jeszcze do mnie wychodzić. Po wszystkim lekarze nie omieszkali podzielić się ze mną „pikantnymi” szczegółami z operacji. Ponoć „widzieli” małego macicy jak brzuch otworzyli (jeśli to w ogóle możliwe) . Skakał im przez całą operację, bo narkoza działa tylko na mamę i przez łożysko nie przechodzi.

Po paru tygodniach nie pamiętam już o operacji, nic mnie nie boli, dalej książkowa ciąża. Niestety nie na długo. 10 tygodni później, w 33 tc nagle odchodzą wody, jak gdyby nigdy nic, w nocy jak przekręcałam się z boku na bok smacznie śpiąc. Godz. 2 nad ranem, szybka akcja jechania do szpitala, 29 grudnia. Na izbie przyjęć dostałam informację, że akurat ten mój wybrany i wymarzony szpital mnie nie przyjmie, bo za „mała ciąża”. No cóż, szybkie przemieszczenie się do innego szpitala – tam mnie przyjmują. Biegiem na sale porodową i leżę. Skurczy brak, nic się nie dzieje tylko wody się sączą spokojnie. Przeleżałam tak do rana na mało wygodnym łóżku porodowym. Rano przenieśli mnie na patologię ciąży. Chcieli przetrzymać ciążę jeszcze do 35 tygodnia. Zakaz wstawania, nawet do toalety nie wolno – musiałam zaprzyjaźnić się z basenikiem. Niestety nie na długo. Sylwester w szpitalu, pięknie strzelają za oknem aż tu o 00:10, przy akompaniamencie fajerwerków zaczyna coś boleć i nie przestaje. Wołam lekarza, ten przychodzi po kilkunastu minutach podłączają KTG i nic, skurcze się nie „piszą”, ale mnie przecież boli i to bardzo. Cały wieczór zmarnowany, a ja przecież chciałam obejrzeć „Sylwester na Polsacie”. No cóż, ja nadal marudzę, że boli. Lekarz niechętnie „zagląda” co tam na dole słychać i nagle blednie, krzyczy do położnych „proszę przygotować salę operacyjną, będzie cięcie”. Ja zamieram, pytam co?, jak?, gdzie?, dlaczego?, ale nikt mi nie odpowiada. Wiozą mnie na łóżku na salę. Ja widzę tylko lampy przemykające mi nad głową. Droga na sale operacyjną to najgorsze dwie minuty w moim życiu. Nikt nic nie mówi tylko biegają szybko, a ja nie wiem co dzieje się z moim maleństwem. Leżę już na sali. Nawet nie zarejestrowałam kiedy wbili mi igłę ze znieczuleniem między kręgi. Coś tam nade miną debatują. Nagle szarpnięcie, dźwięk wylanej wody i płacz. JEST MALUCH!!!! Płacze – to dobrze. Drze się w niebogłosy. Dają mi go tylko ucałować, ale to i tak jest tak bardzo niesamowite, że do tej pory czuje ten pierwszy pocałunek na ustach. Zabierają niunia, a mnie szyją już na spokojnie. Zasypiam. Budzę się i w końcu dowiaduję co się stało. Diagnoza – wypadnięcie pępowiny. Jeśli by poczekali, maleństwo mogłoby się udusić. Wszystko na szczęście skończyło się dobrze. Maciek ważył 2300g (jak na 33tc to gigant) i miał 56cm (długaśny). Dostał 10 pkt. Wsadzili go w inkubator, bo temperatury ciała utrzymać nie potrafił i żółtaczkę naświetlali przy okazji. Jadł moje mleko z butelki. Leżałam z nim tydzień. Po tygodniu musiałam już wyjść. Synuś musiał jeszcze parę dni zostać. Dowoziłam mu mleko 4 razy dziennie i siedziałam przy nim non stop. I tak z takiego naszego malutkiego szkraba mamy dzisiaj 8 latka, który o głowę przewyższa rówieśników. To 40kg żywej, chłopięcej wagi i całe 146 cm wzrostu!! On niedługo przegoni mnie!

Marcel – Poród nr 2 – ciąża piękna, podręcznikowa. Dzieciątko rozwija się idealnie. Termin na 2 maja. Moje dzieci to chyba po mnie niecierpliwe, więc Marcelek postanawia wyjść 26 kwietnia w nocy. Budzę Pana K i mówię „Kochanie chyba mam skurcze”. A.  niewzruszony odpowiada przez sen „ to jak już będziesz pewna, że je masz to daj mi znać”!! OK trzeba inaczej go obudzić… „wstawaj Misiek, RODZĘ!!!!”” A. podrywa się do pionu. Po drodze musimy jeszcze Macka do babci podrzucić. Jedziemy. Torba w samochodzie. Maci w pidżamie podrzucony do babci. Docieramy na Izbę Przyjęć. Rozwarcie 4 cm – mało. Kładą nas na Sali o dźwięcznej nazwie „HANIA”. Siedzimy sobie – tzn. ja leżę a A.  siedzi obok. Głucha noc. Cisza przerywana jest tylko kilkoma okrzykami rodzących w innych salach kobiet. Skurcze stają się nie do zniesienia. A.  pomaga mi wejść do wanny. Siedzę sobie, ale nic nie pomaga. Wracam do łózka. Leżę. Nagle pęka worek owodniowy. A.  krzyczy, że ktoś szampana otwiera. Spogląda na KTG i stwierdza spokojnym głosem „zobacz niunia poza skalę Ci skurcz wychodzi”, odwraca się, a ja zemdlałam właśnie z bólu! Pan K leci do położnych i prosi o pomoc i znieczulenie. Wraca z lekarzem. Wbijają igłę między kręgi, a ja mdleję z bólu. Pan K opowiada mi już po wszystkim, że zaczęli krzyczeć „mdleje!!!”. Ból mnie prawie pokonał, ale odzyskuję przytomność. Znieczulenie działa. Jest super. Skurcze są, ale ze znieczuleniem to pestka. Pan K siedzi nadal obok. I tak ze trzy godziny. Ja leżę, Pan K siedzi – rozmawiamy, śmiejemy się, żartujemy. Niestety nic nie trwa wiecznie, znieczulenie przestaje po paru godzinach działać. Już rano, piękny słoneczny dzień za oknem. Ja wyję z bólu. Przychodzi lekarz. Zagląda jest 10 cm (rozwarcia), możemy przeć. No to prę. I tak przez następne 30 minut. I nic. Mały nawet nie wszedł do kanału bo jest za duży. Pani położna próbowała go ręcznie!!!!! na kanał naprowadzić – ja wyłam z bólu i nic. Zapada decyzja o CC. Wiozą mnie na salę. Dostaję znieczulenie i powtórka z rozrywki z tą różnicą, że Pan K jest ze mną na Sali. Głaszczę mnie po głowie, coś mówi. I jest w końcu słyszę płacz. Marcelek jest z nami. 4400 g i 60 cm – jak oni chcieli to zmieścić przez ten „otwór” wielkości cytryny to ja nie wiem.

Krysia – poród nr 3 – ciąża całkiem nieźle, poza cukrzycą, która się podczas testu z glukozą ujawniła. No cóż, zdarza się. Dieta i mierzenie cukru po 4 razy dziennie i powinno być ok. Dzięki tej diecie schudłam w ciąży 11 kg! Tym razem cesarka z góry ustalona. Żadnych niespodzianek. Zgłaszamy się w wyznaczonym terminie na Izbę Przyjęć i tego samego dnia Krysia jest już z nami. Nie minęło nawet 4 godziny, a ja tulę już niunię w ramionach. Pan K i tym razem był zemną na Sali i dzielnie głaskał mnie po włosach.

Hania – poród nr 4 – ciąża do 23 tyg super. Nagle podczas standardowego USG doktor stwierdza zbyt krótką szyjkę. Jedziemy na kontrolę do przychodni przyszpitalnej. Lekarz kładzie mnie na oddziale. Będą zakładać pessar (taki gumowy krążek na szyjce macicy, który nie pozwala szyjce się rozwierać) jak tylko będą wyniki posiewu. Po 10 dniach przychodzą – posiew jałowy – zakładamy. Następnego dnia mogę w końcu wyjść do domu. Pan K przez 10 dni musiał dzielnie dawać sobie radę sam z całą trójką, a do tego wszyscy byli przeziębieni – to naprawdę wyzwanie. W końcu jesteśmy razem. Hania w brzuszku wytrzymuje do końca 37 tygodnia. W ostatnim dniu pojawiają się skurcze. Ja od 4 dni leżę już na patologii, bo coś mnie tam pobolewało i mnie położyli. Skurcze się nasilają. Na KTG dochodzą do 150 (przy 70 już boli)! I tak co 3-4 minuty. Lekarze decydują się zdjąć pessar. Zdejmują. Skurcze nadal są. Dostaję sterydy na płucka małej. Leżę non stop pod KTG. Niunia ani myśli zostać tam jeszcze choć trochę. Przetrzymali mnie na takich skurczach przez 27 godzin!! Czekali na poniedziałek. Nie chcieli ryzykownej (bo czwartej) cesarki robić na niedzielnym dyżurze jeśli nie było zagrożenia dla dziecka. W poniedziałek rano biorą mnie na salę operacyjną. Przygotowali zapas krwi – gdyby było trzeba przetaczać. Pan K nie odważył się tym razem być ze mną na Sali. Bał się, że może mi się coś stać. Nerwy mu nie pozwoliły. Czekał pod salą. W końcu wyciągnęli Hanię. 3300 g i 54 cm (też spora).

Po wszystkich 4 cesarkach karmiłam maluchy piersią. Trojką opiekowałam się 10 godzin po cesarce.

Czy żałuję, że nie było porodu naturalnego?? Chyba nie – bo już prawie urodziłam. Parłam, miałam skurcze. Wiem jak to wygląda i powiem szczerze – na naturalny się nie piszę. Wiem, wiem natura, cesarka to operacja, to nie jest dobre dla dziecka itd. Ja powiem tak – cała czwórka jest zdrowa (odpukać), ja doszłam do siebie bardzo szybko (najszybciej po ostatniej cesarce). Jestem żywym przykładem, że 4 cesarki są możliwe, choć nie polecane.

A jakie są wasze perypetie porodowe?

Pozdrawiam

K

PS: A.  do tej pory zwraca mi uwagę, że dzięki CC to on pierwszy widział dzieciaki i to on przenosił je do ważenia i mierzenia więc odegrał ogromną rolę w całym porodowym procesie…