Dziecko jednego rodzica…

Miałam 11 miesięcy jak stałam się dzieckiem jednego rodzica. Tylko 11 miesięcy, zupełnie nieświadoma przestałam być „ciężarem” dla mojego ojca. Wstał, ubrał się, powiedział, że jedzie na działkę i….poleciał do USA.

I nadal tam jest – od 30 paru lat..

Widywałam go co kilka lat (pierwszy raz jak miałam chyba ze 4 lata). Zawsze dość sucho, niepewnie, obco. To tak jakby dziecku kazać się spotkać z zupełnie obcą osobą i mówić, że to jest tata.

Przysyłał paczki z bananami i pomarańczami (był stan wojenny, nic nie było). Do dziś pamiętam znienawidzony smak, zielonych bananów.

Dzwonił – raz w porywach do dwóch razy w roku. Najczęściej na moje urodziny – tyle, że nigdy nie udało mu się w ten właściwy dzień „wstrzelić”. Przeważnie dzwonił kilka dni przed terminem, a ja nie potrafiłam z siebie wykrzesać żadnej radości.

Pierwszy większy prezent, który pamiętam to rower – wow dostałam „górala” w czasach, kiedy większość o „góralu” tylko słyszała, a nikt nie widział ich na własne oczy.

Czułam się taka dumna, miałam coś od „taty”.

Odwiedziłam go raz, już jako nastolatka. To był 1996 rok…od tamtej pory widzieliśmy się raz, po 18 latach. Przyjechał poznać wnuki (to oczywiście nie był powód przyjazdu, ale przy okazji je zobaczył).

Tak jak i wszystkie poprzednie, tak i to spotkanie było suche i nienaturalne, a dzieciaki nawet nie wiedziały z kim mają do czynienia. Wiedzieli od nas, że to dziadek więc tak też do niego wołały.

Dlaczego o tym piszę, przecież to bardzo intymna sprawa. Dlatego,  że bardzo często czytam wpisy samotnych mam. Świat pokazany z ich perspektywy, świat widziany ich oczami. Nikt nie mówi jak wygląda bycie dzieckiem jednego rodzica.

Całe moje życie miałam mamę, babcię i dziadka (tych od strony mamy) . Świętą trójcę, która starała się za wszelką cenę wynagrodzić brak ojca. Zrobili wszystko co mogli i powiem Wam wykonali kawał dobrej roboty. Jak byłam mała, był też Włodek. Mój kochany Włodek, który związał się z moją mamą, jak byłam jeszcze dzieckiem. Od początku wiedziałam, że nie jest moim tatą…i co z tego – to był mój tata – niestety już go nie ma na świecie…

Bywały ciężkie chwile. Każdy dzień ojca w przedszkolu, szkole. Każde zasłyszane słowo „tato” wypowiadane przez znajomych powodowało dziwne ukłucie w okolicach serca. To nie był smutek, tylko ogólny żal, że dla mnie to słowo jest kompletnie obce. Kompletnie nienaturalne.

Będąc „dzieckiem jednego rodzica” czułam się trochę „gorsza” i to nie dlatego, że czegoś mi brakowało, że mama nie dawała sobie z czymś rady. Czułam się gorsza bo nie potrafiłam powiedzieć „tato”. Nie potrafiłam zrozumieć jak to jest go mieć.

Moja mama nigdy nie powiedziała złego słowa o ojcu. W życiu nie pokazała go w złym świetle. Powiem więcej – zawsze nalegała na nasz kontakt. To ja sama go w pewnym sensie nie potrzebowałam. Nie chciałam z nim rozmawiać, bo jak wspomniałam był dla mnie kimś zupełnie obcym.

Dzieciństwo wspominam jako najcudowniejszy i najpiękniejszy czas. Pełen miłości, życzliwości i czułości, którą dawała mi moja „święta trójca”. Nie brakowało mi niczego. Powiem więcej – miałam wszystko co chciałam. Byłam rozpieszczana na wszystkich frontach. Mój najukochańszy dziadek – Stefan, był dla mnie guru. To on zawsze był numerem jeden. Jak byłam mała i wymieniałam „kogo kocham”, dziadek zawsze był na pierwszym miejscu. Godnie „zastąpił” nieobecnego „ojca”.  To on co wieczór czytał mi do poduszki (miał najwięcej cierpliwości). To on codziennie opowiadał mi o gwiazdach i wszystkim co się dzieje na niebie (pasjonował się astronomią i mnie również tym zaraził). To on był dla mnie zawsze obecny, jak go potrzebowałam.

Najgorszymi momentami były zazwyczaj uroczystości szkolne. Znienawidzony przez mnie dzień ojca, zazwyczaj kończył się moją nieobecnością. Nie chciałam tam bywać. Nie dlatego, że go potrzebowałam – ze wszystkim doskonale radziła sobie moja mama. Ja po prostu od czasu do czasu chciałam  wypowiadać słowo „tata” i nie tylko w kontekście opowiadania o kimś. Chciałam móc powiedzieć je do żywej, stojącej przede mną  osoby.

Może to zabrzmi dziwnie, ale właśnie słowa tata brakowało mi najbardziej. Nie jego bycia obok, nie jego wychowania – tylko i wyłącznie słowa „tata”. Wydawało mi się ono takie fajne i jednocześnie obce.

Teraz jestem dorosła. Mam swoją cudowną rodzinę. Patrzę jak moje dzieci kochają swojego tatę i jak on kocha je ponad wszystko. Widzę ich bliskość i czułość i cholernie im tego zazdroszczę. Zazdroszczę im obecności taty i czułości którą im daje.

Chwilo trwaj!

Pani K