Krzyczę i co z tego?

To nie jest tekst dla idealnych rodziców

Na wstępie uprzedzę – to nie jest tekst dla rodziców idealnych, którzy potrafią ze spokojem poprosić swoje dziecko 15 razy o posprzątanie zabawek.

To nie jest tekst dla rodziców, którzy cierpliwość dostali w pakiecie z dziećmi i korzystają z niej każdego dnia w pełni.

To jest tekst dla tych, którzy idealni nigdy nie będą. Ba nawet nie starają się być.

Znacie to pewnie z własnego domu:

Proszę posprzątaj swoje zabawki, zanim weźmiesz kolejne

Proszę umyj zęby zanim się położysz

proszę ubieraj się, bo się spóźnimy

proszę zjedz to, co Ci naszykowałam

 

To tylko kilka przykładów, na które zazwyczaj odpowiedź jest

Nie teraz (właśnie teraz, bo potem porozrzucasz kolejne zabawki)

Później (później też tego nie zrobisz)

Nie chce mi się (ale na bieganie masz siłę)

nie smakuje mi (do tej pory uwielbiałeś)

nie chcę tego Ale przecież chciałeś sekundę temu)

Możesz powtarzać prośby po 10 razy, odpowiedź i tak będzie taka sama

Są takie dni, kiedy moje dzieci wydają się potworami, a ja muszę być dzielnym rycerzem, walczącym w tej nierównej bitwie.

Z góry wiem, że przegram, ale nie poddaję się do momentu, w którym już wiem, że “albo ja, albo oni”.

Właśnie w tych momentach, kiedy dochodzę do ściany, której nie mam zamiaru przebijać głową, WRZESZCZĘ. Tak, dobrze czytasz – zdarza mi się krzyczeć do dzieci.

Krzyczę kiedy biją się o byle co.

Krzyczę kiey po raz setny kłócą się o “oddychanie tym samym powietrzem i patrzenie przez to samo okno”.

Wrzeszczę, kiedy poziom zabawek na podłodze, niebezpiecznie się podnosi, a oni przesuwając je nogą, dokładają kolejne na stos.

Wydzieram się, kiedy próbują rozwiązywać swoje konflikty siłowo i bija się czym popadnie.

Tak – wtedy jestem bezsilna i krzyczę, bo mój spokojny ton głosu nie zdoła przbić się przez rumor, który powodują i jakakolwiek próba załagodzenia sytuacji, nie przyniesie żadnego pożądanego skutku.

Baba z krwi i kości

Moje dzieciaki nie są wychowywane przez ocean spokoju, kurtuazji i cierpliwości. Jestem człowiekiem nieidealnym i moje dzieci to wiedzą. Znają mnie wesołą, smutną, złą. Znają całą gamę emocji i potrafią je rozpoznać.

Wiedzą, że mama ma czasami gorszy dzień, że potrafi krzyknąć, jak nic innego nie poskutkuje.

Czy się boją?

NIE.

Właśnie w tym ukryty jest sekret – one się nie boją!

Mój wrzask jest swego rodzaju “budzikiem” dla nich. Bodźcem, który pozwala im oprzytomnieć i może choć na chwilę przerwać walkę i wysłuchać tego, co ja mam do powiedzenia.

Kluczem do sukcesu jest wytłumaczenie dzieciom, że emocje są normalną częścią naszego życia.

Właśnie dlatego,

kiedy krzyknę – potem przeproszę

kiedy przeklnę (tak czasem się zdarzy) – potem wytłumaczę, że tak się nie mówi i to złe

kiedy się zezłoszczę – potem wytłumaczę dlaczego

Nie chowam emocji przed dziećmi. Nie udaje, że jest mi dobrze, jeśli wcale nie jest. Jeśli potrzebuję popłakać, robię to i tłumaczę dlaczego tak jest. Jeśli potrzebuję pomilczeć – robię to, a potem mówię co się stało.

Nasze dzieci znają pełną gamę emocji i dzięki temu, nie tłumią własnych w sobie. Są otwarte i ekspresyjne (czasem nawet za bardzo).

Są takie dni, że ledwo powstrzymuję rządzę rozszarpania wszys4tkich…ale sęk w tym, żeby tą chęć wyrzucić z siebie w formie głosu – i robi się lepiej 🙂

Polecam.

,