Zazdrosne rodzeństwo – jak to ogarnąć?

Tak jak kiedyś obiecałam – Jak pożegnać zazdrość między rodzeństwem i co robić kiedy rodzi się nowe?

Ten post chodził mi po głowie już od jakiegoś czasu. Ubiegła mnie Buuba.pl i opisała „Jak przygotować dziecko na przyjście na świat rodzeństwa”. W pełni się z nią zgadzam. Wszystko co napisała, sprawdza się w 100% przy dwójce dzieciaków. Co jednak zrobić kiedy rodzi się dziecko nr 3, a w krótkim czasie przychodzi jeszcze dziecko nr 4?

Po pierwsze nie da się wykorzystać czasu spania maleństwa na zabawy ze starszym, bo do zabaw pozostaje dwoje lub troje zazdrosnych.

Nie ma cudownego przepisu jak tego dokonać. U nas wygląda to tak. Najmłodsza Hania jest karmiona piersią. W tym czasie (mało edukacyjnie), starszyzna może oglądać włączone przeze mnie bajki i musi dać mi chociaż 30 minut na nakarmienie młodej. Jeśli młoda śpi – jestem do ich dyspozycji, co zazwyczaj wygląda tak, że Maciek coś tam sobie czyta, gra,marudzi, Marcel bawi się klockami, a Krysia stara się wpakować mi na kolana i wyprosić kolejną porcję Świnki Peppy.

Za każdym potomkiem było coraz bardziej ciężko. Ja szłam rodzić, a Pan K zostawał na polu walki z całą resztą.

Przy ostatniej ciąży, został z nimi na całe 10 dni jak położyli mnie w szpitalu, bo szyjka się skracała. Dał sobie radę perfekcyjnie. Pomimo ubierania ich w co popadnie, układania upranych (tak tak, Pan K prał) rzeczy w salonie na stole i karmienia ich tym czym chcieli, dał sobie radę jak nikt inny. Teściowa stanęła również na wysokości zadania, i przejechała 500km autokarem, żeby mu pomóc (dziękujemy mamo).

Wracając do rodzeństwa – ktoś dał nam kiedyś cudowną radę, którą stosujemy przy każdym dziecku. Jeśli na świecie pojawia się młodsze rodzeństwo – to najpierw przywieźcie do domu to najmłodsze cudo, a następnie starsze rodzeństwo. Podobno ma to coś wspólnego z obroną swojego terytorium. Skoro starszak wchodzi gdzieś, gdzie maleństwo już jest, to nie musi się dzielić czymś swoim (tak po krótce). U nas to działa i z „wprowadzaniem” kolejnych maluchów problemów nie było. Dodatkowo zawsze dla starszaków czekał jakiś drobiazg „od maleństwa”.

Kolejną sprawą jest porównywanie – nigdy, przenigdy nie porównujcie rodzeństwa. Nie mówcie „zobacz Twój brat zrobił tak, a Ty czemu nie robisz” lub „Twoja siostra jest grzeczna, a Ty taki niegrzeczny”. Dziecię zawsze chce zwrócić naszą uwagę, bo przy większej ilości rodzeństwa o tą uwagę nieco bardziej walczyć musi. Jeśli będziemy porównywać – zobaczy, że to działa i zawsze będzie zachowywało się inaczej niż rodzeństwo, bo wtedy nie „zginie w tłumie”.

Trzecia sprawa – o której pisała Buuba – angażowanie w zajmowanie się młodszym rodzeństwem. O ile działa to przy maluchach – bo uwielbiają robić „dorosłe rzeczy” i pomagać przy kąpaniu, przewijaniu, ubieraniu czy karmieniu, o tyle przy np. ośmiolatku (jak w naszym przypadku) nie działa to już tak idealnie. Oczywiście na początku jest wielka chęć pomocy, ale mija ona równie szybko co się pojawiła. Dajemy starszemu butelkę z wodą, żeby trochę małą napoił, a po trzech sekundach słyszymy – „mama możesz już ją sama nakarmić bo mi ciężko”. Zaangażować dwoje maluchów do pomocy przy trzecim, też nie jest tak prosto. Ja przewijam Hanię. Marcel i Krysia ochoczo stoją i czekają na moje polecenia typu: „podaj pieluszkę”, „daj krem”, „podaj chusteczki”, „a teraz zapnij tu Hani pieluszkę”. Wszystko fajnie – tylko oni chcą robić to wszystko jednocześnie. Każde chce robić to samo. „Podaj pieluszkę” kończy się zazwyczaj wielką walką o to, kto zrobi to pierwszy. Efekt jest taki, że muszę przerwać przewijanie Hani, poprosić Maćka o jej przytrzymanie i rozdzielić bijące się rodzeństwo, bo gotowi krzywdę sobie zrobić.

Angażowanie to jednak dobra rzecz zanim jeszcze maluch pojawi się na świecie. Jak miał się urodzić Marcel, na świecie był tylko Maciek – zabieraliśmy go na każde badanie USG, jak było już widać poruszającego się maluszka. Był zachwycony. Pan doktor zawsze mu tłumaczył spokojnie co gdzie jest. Maciek zadawał pytania głównie o tym „czy będzie brat?”, „gdzie ma serduszko?”, „a dlaczego tam nie ma nic między nogami (to przy Krysi)?”. Rewelacja. To samo zrobiliśmy z pozostałymi dzieciakami. Koniec końców, przy Hani na USG wchodzili wszyscy. Dobrze, że mieliśmy cudownie wyrozumiałego lekarza i tłum gapiów zadających setki absurdalnych niekiedy pytań, mu nie przeszkadzał.

Dzięki temu wszyscy wiedzą, że w brzuszku był dzidziuś. Że na brzuszek skakać nie wolno itd.

Sprawa prezentów. Jakoś tak się u nas utarło, że przy jakichkolwiek urodzinach, pozostała trójka też dostaje drobiazg. Nic specjalnego, ale takie małe coś, żeby czuli się równie ważni. To działa.

Dodatkowo – przy urodzinach – każdy może kupić jeden mały drobiazg dla jubilata. Tylko od siebie i przez siebie wybrany. Są zachwyceni.

Jakby tak policzyć, to u nas tych drobiazgów zbiera się niebotyczna ilość, ale dzieci są szczęśliwe i o to w tym wszystkim chodzi.

Znajomi i rodzina zazwyczaj nie zawodzą i mają coś dla każdego (zwykła czekolada da radę).

Między Krysią i Marcelem jest tylko 14 miesięcy różnicy. Wychowują się prawie jak bliźniaki, a jednak są różni. Są o siebie zazdrośni, biją się, kłócą, zabierają zabawki – ale potrafią się też przytulać, głaskać. Jedno bez drugiego nigdzie się ruszać nie chce. Aż boję się pomyśleć, że przez najbliższy rok, Krysia będzie w żłobku, a Marcel w przedszkolu. Będą cały dzień oddzielnie. Do tej pory w jednym żłobku, Panie starały się, żeby spędzali ze sobą jak najwięcej czasu.

Mam jedną radę dla wszystkich – kochajmy wszystkie dzieci tak samo, nigdy nie faworyzujmy i nie porównujmy, a będą się szanować i wspierać przez całe życie (mam nadzieję).

Zazdrość będzie się zawsze pojawiała – naszym zadaniem jest jej zminimalizowanie.

Pozdrawiam

Pani K