Kilka lat temu

To było parę lat temu. 23 tydzień ciąży. Wstaję rano – boli mnie brzuch. No nic. W ciąży czasem tak jest, że boli.

Ubieram się, ból nie ustępuje. Boli przy każdym oddechu. W zasadzie to kłuje. Tak z boku. Czuję się jakbym miała permanentną kolkę.

Siedzę, leżę, wstaję – nadal to samo. Jedziemy na Izbę Przyjęć.

Czekamy godzinę, dwie, trzy. Wreszcie nas przyjmują. Dumają. Sprawdzają. Robią USG – wszystko wydaje się być w porządku.

Mnie nadal boli, więc jak do cholery może być w porządku. Nie mogą siadać, bo boli jeszcze bardziej.

– Proszę jechać do szpitala im. Orłowskiego – tam przyjmują pacjentki w tak wczesnej ciąży…

Jedziemy, droga ciągnie się niesamowicie. Jesteśmy Na Izbie Przyjęć znowu czekanie. Odchodzę od zmysłów. Co się dzieje. Pierwsza ciąża, wszystko idealnie, będzie syn – co jest?

W gabinecie ponury Pan Doktor ogląda, wzdycha (przecież mało mu płacą, a on tyle pacjentek ma), przyciska. Robi USG – ooo coś jednak jest…

– Widzi Pani? O tu? Chyba torbiel pękła. Kładziemy panią na oddział.

Prowadzą mnie na salę, po drodze pobierają jeszcze krew. Siadam na łóżku i czekam. Nie wiem co dalej, nie wiem co robić. Płaczę. A. stoi przy mnie. Pociesza, przytula, mówi, że będzie dobrze…

Jak dobrze, jak coś się dzieje. Coś jest nie tak jak powinno być…

Do sali wchodzi lekarz.

– Witam, okazało się, że ma pani stan zapalny przez rozlaną torbiel, prawdopodobnie doszedł do tego wyrostek, musimy operować…

Odpływam, nie wiem co się dzieje, nie docierają do mnie wszystkie słowa. Słyszę tylko jakieś głuche dźwięki.

– Jak to operować? Przecież to 23 tydz ciąży. Mój synek tam spokojnie skacze sobie w brzuchu, a wy chcecie tam zaglądać, rozcinać. TO niemożliwe.

– Niestety musimy, proszę podpisać zgodę tu i tu… Za chwilę przyjdzie pielęgniarka i poda Pani sterydy na rozwój płuc malucha, żeby miał jakiekolwiek szanse przeżyć w razie czego!

NIE! TAK NIE MOŻNA! JAK TO? W 23 tyg prawie nie ma szans na przeżycie!

Dalej pamiętam wszystko jak przez mgłę. Sala operacyjna, wenflon, odpłynęłam.

Budzę się, pierwsze słowa – co z dzieckiem ???

– Proszę się nie denerwować – wszystko w porządku. Nadal jest z Panią. Nie musieliśmy go wyciągać. Udało się. Swoją drogą skakał nam przez pół operacji. Ruchliwy maluch. Wystawiał nam wszystkie kończyny.

Matko Boska – ja spałam, a on nie. On tam walczył o życie. O pozostanie jeszcze ze mną. O kilka tygodni w moim brzuchu.`

Dochodzimy do siebie. Po kilku dniach wracamy do domu. Jeszcze tylko zdjęcie szwów i możemy dalej cieszyć się sobą, nami. A. przeszczęśliwy, ja jeszcze bardziej.

Mija 10 spokojnych tygodni. Wszystko książkowo. Żadnych problemów. Badania super.

Mijają święta Bożego Narodzenia. Jest spokojnie. Zostało mi jeszcze trochę czasu. Termin na 14 lutego. Jak pięknie. Walentynkowe dziecko (choć ja tego święta nie znoszę).

28 grudnia, noc, śpimy. 33tc. Zrywam się.

– Kochanie, coś się dzieje – krzyczę budząc A.

Łóżko mokre, wszędzie woda.

– WODY MI ODESZŁY!!!!

Panika, dokumenty, ręcznik, torebka – jedziemy.

Docieramy na Izbę Przyjęć dość renomowanego i znanego szpitala.

Czekanie, wezwanie, badają mnie.

– Tak ma Pani rację, to wody. Jeszcze wczesna ciąża. Tak czy inaczej dzisiaj, najdalej jutro Pani urodzi..

– Ale ja mam jeszcze 7 tygodni przed sobą, jeszcze tyle czasu.

– No niestety czasem tak się zdarza. Niestety tu w szpitalu nie mamy odpowiedniej aparatury. Skieruję Panią do innego szpitala. Czy przyjechała Pani samochodem? Niestety nie mamy teraz transportu. Proszę jechać na Karową…

Szok, niedowierzanie, złość na samą siebie, że ciąży donosić nie potrafię. Jestem beznadziejną „jeszcze nie matką”. Ja nie chcę. Niech on jeszcze sobie posiedzi wewnątrz.

Jedziemy. Wody cały czas się sączą. Mam wszystko mokre. Jest zima. Spodnie zamarzają mi na nogach.

Na Izbie Przyjęć, znudzona życiem lekarka wypisuje dokumenty. Bada, naciska, cmoka.

– Rozwarcia nie ma. Kładziemy Panią na salę porodową. Pan musi tu zaczekać.

Leżę na pustej, zimnej sali. Każdy ruch powoduje odpływanie wód. Jest mi źle. Jestem sama z moim maleństwem w środku. Raz na jakiś czas zagląda położna. Zmienia podkład i wychodzi. Ja nic nie wiem. Nikt mi nic nie mówi.

Zasypiam.

Budzę się, jest rano. Przychodzi lekarz.

– sytuacja się ustabilizowała. Akcja porodowa się zatrzymała. Wody się sączą, ale nie odpłynęły całkowicie. Jedziemy na patologię.

Mam kompletny zakaz wstawania, siadania, ruszania się. Tylko basen wchodzi w grę. Leżymy na Sali we dwie. Jak dobrze pamiętam, dziewczyna obok miała ten sam problem. Odchodziły wody. Leżała tak już 3 tygodnie. Jeju jak ja to wytrzymam? – No pewnie, że wytrzymam – dla niunia.

Mijają 3 dni. Jakoś daję radę. A. siedzi ze mną dzień w dzień. Pociesza, głaszcze.

Jest sylwester. Dzisiaj odwiedzający mają dyspensę. Mogą siedzieć do rana. Szkoda mi Pana K. Jest zmęczony. Ja też. Ok 23:00 proszę A., żeby jechał już do domu. Musi się przespać choć trochę. Życzenia złożymy sobie przez telefon. Zobaczymy się rano.

A. opornie, ale jedzie do domu. Ja zaraz zasnę. Coś jednak jest nie tak. Mam dziwne bóle (pierwsze dziecko, nie wiedziałam kompletnie jak wyglądają bóle przy porodzie). Wołam lekarza, podłączają KTG. Nic nie wykazuje. Żadnych skurczy.

Ale mnie boli! Coraz bardziej. Co jakiś czas. Zaczynam przygryzać wargi. Nie wytrzymam. Wołam lekarza. Nie jest szczęśliwy bo właśnie zaczynają strzelać fajerwerki. Dochodzi północ.

– OK zbadamy Panią, zobaczymy co tam takiego się dzieje.

„Zagląda” i blednie. Widzę panikę w jego oczach. Woła położne.

– Proszę natychmiast dzwonić na operacyjną, będziemy ciąć!

Ja czuję, że odpływam, świat wiruje. Leżę, płaczę, dzwonię do A.

– wracaj, będzie cięcie, szybko, już…

Wiozą mnie na salę. Widzę tylko lampy migające mi nad głową. Te 3 minuty wydają się wiecznością. Nikt mi nic nie mówi. Nikt nic nie tłumaczy. Ja błagam o informację. Nikt nie ma na to czasu. Przygotowują salę, dostaję znieczulenie. Wrzątek rozlewa mi się po kręgosłupie. Wpada A. Ubrany już w kitel i maseczkę. Dostaje stołeczek i siada przy mojej głowie. Zaczyna się operacja. Nawet nie pamiętam co wtedy czułam. Wiem, że byłam przerażona.

I nagle słyszę dźwięk, na który każdy rodzic czeka z utęsknieniem. Słyszę jak nasz syn płacze. Najpiękniejszy krzyk na świecie. A. ma łzy w oczach. Ja płaczę jak bóbr. Jeszcze na sali dowiaduję się, że wypadła pępowina. Zwyczajnie sobie wyleciała.

Maluch zdrowy. 2500 kg, 10 pkt. – jak na 33 tydzień – gigant.

Właśnie wtedy, 1 stycznia o 1:01 przyszedł na świat nasz mały wielki skarb. Nasz pierworodny. Był pierwszym chłopcem urodzonym w Warszawie w 2006 roku. Dla nas jest wszystkim.

Nasza przygoda z najukochańszym wcześniakiem dopiero się rozpoczęła…