Drogi pracodawco…

Szanowny pracodawco,

Niestety mam dla Ciebie złą wiadomość. Będę musiała Cię okłamać, ewentualnie wyznać prawdę i liczyć na to, że zrozumiesz.

Lipiec i sierpień to czas odpoczynku, spokoju i zabawy dla dzieci. Niestety, Ty drogi pracodawco tego nie rozumiesz. Chcąc być przykładnym pracownikiem, złożyłam w terminie wszystkie wymagane dokumenty, pozwalające na udział mojego dziecka w rekrutacji do przedszkoli  na dyżur letni. Niestety, nie mogłeś zrozumieć, że ja muszę to wszystko załatwić w godzinach pracy, bo przecież Panie w przedszkolu też w takich godzinach pracują. Nie chciałeś się zgodzić na wolne. Postarałam się więc z samego rana wszystko pozałatwiać.

Niestety o godz 8:30 byłam na liście już 130. Miejsc jest  120.

Złożyłam dokumenty do kilku dyżurujących przedszkoli. Niestety – pech chciał, że moje dziecko nie dostało się do żadnego. Tu nie mają znaczenia punkty, tu nie ma kryteriów. Tu panuje zasada kto pierwszy ten lepszy (pomijając to, że pierwszeństwo mają dzieci uczęszczające do dyżurującego przedszkola).

Przedszkole do którego chodzi moje dziecko nie dyżuruje w wakacje. Z góry więc mam kilka procent szans mniej.

Drogi pracodawco, niestety będę musiała iść na zwolnienie, bo urlopu dwumiesięcznego przecież nie dostanę – co więcej – nawet tyle dni urlopowych nie mam.

Moje dziecko ma dwa miesiące wolne. Ma 4 lata i nie może iść do żadnego dyżurującego przedszkola. Niestety nie płacisz mi tyle, żebym mogła pozwolić sobie na nianię. Rodzice też pracują więc ich pomoc odpada. Wyjazd? Na obóz jest za mały.

Drogi pracodawco, niestety nasz kraj nie pozwala mi być dobrym pracownikiem i rodzicem jednocześnie. Nasz kraj wymaga ode mnie zrezygnowania z pracy.

Co mam zrobić? Czy pozwolisz mi przez dwa letnie miesiące nie pracować? Czy pozwolisz mi zająć się dzieckiem? Czy pozwolisz mi być dobrym pracownikiem?

Ja wiem, że Ty musisz prowadzić interes. Moja nieobecność to dodatkowa praca dla kogoś innego. Zrozum jednak, że ja chcę pracować. Chcę codziennie meldować się w pracy, ale nasze państwo nie chce, żebym to robiła. Nasze Państwo chce, żebym siedziała cicho w domu i liczyła na ich pomoc. Przecież dają takie wysokie zasiłki, więc nie wiem zupełnie o co mi chodzi.

Szanowny pracodawco! Obiecuję, że wrócę do pracy we wrześniu – będziesz na mnie czekał z otwartymi ramionami? Będziesz trzymał moje miejsce i nie oddasz go nikomu? Zrozumiesz mnie jako matkę? Przecież ja chciałam, żeby moje dziecko chodziło do przedszkola, tylko przedszkole ma za mało miejsc.

Drogi pracodawco – bardzo proszę o rozpatrzenie mojej prośby pozytywnie. Jestem przecież dobrym pracownikiem.

Z poważaniem

Rodzic