Nie mam czasu!

Wiecie,  jakie jest najczęściej zadawane mi pytanie? “Skąd masz na to czas?”.  Na usta ciśnie mi się wtedy – “nie mam”. Tak naprawdę nie mam na to zupełnie czasu. Mój dzień to pęd. Nie potrafię się zatrzymać.  Jestem w ciągłym biegu. Nie umiem żyć wolniej.

Nasz dzień rozpoczyna się ok. 6 i trwa nieprzerwanie do 2 czasem 3. Wracam z pracy po 18. Całuję dzieciaki, przytulam bawię się i nadrabiam ten dzień spędzony w murach korporacji.

Każdy w życiu dokonuje wyborów. My wybraliśmy taką drogę. Pracować musimy – nikt nam nic za darmo nie da. Mamy czwórkę małych dzieci. Czwórkę totalnie zależną od nas. Nie mogę sobie pozwolić na siedzenie w domu. Nie mogę być mamą “domową”. Oboje musimy pracować.

Każdego dnia zastanawiam się dlaczego doba nie ma kilku godzin więcej. Kilku małych godzinek, które pozwoliłby mi na ogarnięcie się. Posty piszę nocą – tylko wtedy mam czas i możliwość.  Każdy weekend staramy się wykorzystać maksymalnie. Każdą chwilę spędzić razem. Dzięki temu doceniamy ten czas, każdą wspólną sekundę. Dla nas nawet oglądanie serialu razem, jest przecudowną chwilą, którą delektujemy się niczym najlepszym posiłkiem w restauracji z gwiazdką Michelin.

Mimo tego pędu i braku czasu na samą siebie, ja wcale nie chcę inaczej żyć. Ja wcale nie chcę nic zmieniać. Wielodzietność to jednak fajna sprawa.

Chociaż nasze dni SA praktycznie takie same, czasami mamy wrażenie, że dopadł nas “dzień świstaka”, nam się to podoba.

Zawsze śmieszy mnie wyraz twarzy rozmówcy, gdy dowiaduje się, że mamy 4 dzieci i to z własnego wyboru. Można z niej wtedy wyczytać przerażenie, współczucie i rozbawienie.

I dobrze – ma racje, bo:

Wielodzietność może przerażać – kto normalny decyduje się w obecnych czasach świadomie na tyle dzieci?

Wielodzietności można współczuć – przecież zabraknie czasu na imprezy, wyjazdy i robienie “co się chce”.

Wielodzietność może bawić – co za idiota zakłada się taka “pętlę” na własną szyję?

Drogi rozmówco, zauważ jednak, że to nas rano budzą te małe rączki i buziaki. To my zawsze mamy się do kogo przytulić. To my mamy dla kogo się starać. To my słyszymy codziennie “kocham Cię mamo/tato” i to wystarczy by żyć tak właśnie jak my żyjemy. Nie oceniaj nas po ilości dzieci, bo to tak jakby bezdzietnych mierzyć tą samą miarą i wychodzić z założenia, że wszyscy nie lubią i nie chcą dzieci, a zupełnie nie brać pod uwagę, że ich nie mogą mieć.