Z wysiłku plomby wypadają czyli ta i inne bajki

Jedną z kilku rzeczy, które we własnym życiu mocno zawaliłam to sport. “Najgorsze”, że sport to zdrowie.

Byłam dzieckiem dość leniwym, którego w stronę sportu nikt szczególnie nie pchał, bo zwyczajnie nikt w mojej rodzinie sportowy nie był.

Należałam zawsze do grupy dzieci pulchnych i miałam poczucie, że sport nie jest dla mnie (wiecie bieganie za ciężkie, koszykówka za szybka itd).

Niestety, miałam też dar przekonywania i wybłagałam u mamy (która zresztą zawsze kupowała moje “kocie oczy” i z miłości pozwalała na wiele) zwolnienie z WFu. Tak, tak – należałam do tej “niećwiczącej” grupy.

Niestety, konsekwencje słabej kondycji zostawiły ślady do dziś. Waga woła o pomstę do nieba, a kondycja o modlitwę do niebios.

Każda próba podjęcia się uprawianiu jakiegokolwiek sportu, kończy się słomianym zapałem na jakieś dwa zajęcia 🙁

Pech, a raczej szczęście, chciało, że trafiłam na swoje przeciwieństwo w życiu dorosłym – czyli wyszłam za człowieka, dla którego sport to ogromna część życia i pasja do upadłego – zawsze mówi “albo grubo, albo wcale”(ja nadal twierdzę, że nikt normalny z własnej woli nie biega po 73km! Czaicie? 73km? I to w górach!)

Osobnik ten będąc już mężem mym stał się również ojcem moich dzieci.

Szczęście dopisało i dzieciaki chęć do ruchu odziedziczyły po tacie, a nie po mnie.

I tak – wszystkie nasze dzieci ochoczo biegają, biorą udział w zawodach, zdobywają medale.

Do czego zmierzam?

W wakacje nasz najstarszy syn Maciej uległ wypadkowi w trakcie obozu. Niestety, kolano poszło w stabilizator, a następnie żmudny proces rehabilitacji mięśni, które po prostu, zwyczajnie zaczęły zanikać.

Wizyta u ortopedy zaowocowała zwolnieniem z jakichkolwiek ćwiczeń fizycznych na długie miesiące.

Maciej był załamany, bo sport dla niego, podobnie jak dla jego taty to ważna część jego 11 letniego życia.

Dzielnie uczestniczył w zajęciach rehabilitacyjnych, wielokrotnie uśmiechając się przez łzy z bólu.

Złościł się, że nie może grać w koszykówkę, że piłka nożna mu przepada, a ukochane SKSy odbywają się bez niego.

Aż w końcu po prawie 2 miesiącach katorżniczych ćwiczeń, usłyszeliśmy od ortopedy – “Jest super, myślę, że możemy pomyśleć już o powrocie do sportu”.

Dwa razy powtarzać nie trzeba było. Podczas, gdy Pani doktor nalegała na stopniowy powrót za dwa tygodnie, Maciej wybłagał zaświadczenie, że wrócić może już następnego dnia.

Radość i zadowolenie na jego twarzy dało się zobaczyć do samego wieczora.

Następnego dnia rano poszedł do szkoły, dzielnie dzierżąc zezwolenie na WF w ręku.

Nadal nie rozumiecie do czego zmierzam?

Do tematu sportu – zwyczajnie.

Z przerażeniem obserwuję ogromny wzrost liczby dzieci niećwiczących. Przynoszą zwolnienia na wymyślone choroby. Błagają rodziców o załatwienie im lekarza. Wolą komputery zamiast zabaw na boisku. Wolą kolejną bułkę z czekoladą, zamiast biegania za piłką.

Ja wiem, że miłość do sportu u dziecka, często wiąże się z wydatkami na zajęcia dodatkowe a do tego ogromnym nakładem czasu, który rodzic musi poświęcić. Czy to jednak nie nasz obowiązek? Czy to nie przyjemność, obserwować własne dziecko, które rozwija swoją pasję?

Nawet jeśli sami jesteśmy z pokolenia tych “nieruchliwych” (jak ja – ale postanowienie na zmianę jest), nie zarażajmy tym dzieci. Nie zgadzajmy się na kolejne zwolnienie, bo np “plomby od biegania mu wypadają” (tak, to przykład zwolnienia, które jedno z dzieci pokazało nauczycielowi w szkole).

Nic nie rozwija dzieci bardziej niż sport. Skąd wiem? Bo widzę, jak moi synowie radzą sobie każdego dnia. Jak bardzo sport, pomaga im być zdrowym, pewnym siebie i otwartym na innych. Stali się twardzi i wysportowani. Są kompletnym przeciwieństwem mnie – a to już dobrze rokuje.