To jest żenujące – czyli przedszkole w wakacje

To jest żenujące – czyli przedszkole w wakacje.

Bycie rodziną wielodzietną ma jak wiadomo swoje dobre strony.

Wiecie  – zniżki, 500+, pierwszeństwo w przedszkolach itd.

Bycie rodziną wielodzietną, to jednak nie tylko dodatki. Tak dodatki – wszystko to jest tylko dodatkiem.

Rodzina wielodzietna to chaos, hałas i harmider.

Rodzina wielodzietna to masa wydatków kompletnie niezaplanowanych i jeszcze więcej tych zaplanowanych.

Rodzina wielodzietna to praca 24h na dobę. Tu nie ma “nie chce mi się”. Tu nie ma “teraz nie mogę”. Tu zawsze trafi się ktoś, kto w danym momencie potrzebuje wsparcie któregoś z rodziców. Nie ma przebacz.

Wszystko działa całkiem sprawnie w ciągu roku szkolnego. Wiesz – rutyna. Wsatajesz rano, ubierasz dzieci, szykujesz jedzenie i wieziesz do placówek. Jeśli nie chorują – jest idealnie. Jak zaczynają przeziębienia, powstaje lekki chaos – ale ogarniasz wymieniając się urlopami i zwolnieniami. Da radę.

Większy problem powstaje w momencie, kiedy kończy się rok szkolny i nadchodzą upragnione przez wszystkich uczniów wakacje.

Z samymi uczniami nie jest tak źle – Lato w mieście robi robotę jeśli nie macie zaplanowanego wyjazdu.

Gorzej sprawa się ma z przedszkolakami.

Przedszkolaki nie mają zapewnionej alternatywy. Przedszkolaki muszą brać udział w rekrutacji do przedszkoli dyżurujących w Wakacje (przynajmniej tak dzieje się w Warszawie).

Polujesz więc na wolne miejsca, niczym wygłodniały wilk na sarnę.

Sprawdzasz co chwila zegarek czy to już czas i system internetowy wystawrtował, a Ty musisz w ciągu paru sekund zgłosić wszystkie sqwoje dzieci na listę.

Samo zgłoszenie wniosku to tylko jedna setna sukcesu. Teraz drukujesz wnioski i lecisz na zbity pysk przed zamknięciem przedszkola pierwszego wyboru, żeby ten wniosek złożyć u dyrekcji.

OK – formalnościom stało się zadość. Teraz cierpliwie czekasz, czy Twoje dziecki miały na tyle szczęścia, że dostały się do przedszkoli. Tak dobrze czytacie – do przedszkoli.

Dyżury wakacyjne mają swoje zasady.

Dyżury wakacyjne mają swoje prawa i kierują się zasadą – co dwa tygodnie inne przedszkole w dzielnicy.

Dzieciaki sa wiec przerzucane co jakiś czas do innego przedszkola, z innymi dziećmi i innymi paniami. Nie muszę wspominać jak stres generuje to u nich i jak bardzo przeżywają każdy dzień.

Szczęście jeśli dzieci dostaną się do tego samego przedszkola, zdarza się jednak, ze rodzeństwo zostaje przyjęte do dwóch różnych,a wtedy jeździj rodzicu i kombinuj, żeby się wyrobić.

To jest żenujące – czyli przedszkole w wakacje

I w tym momencie powiem Wam jedno – wielodzietność w tej kwestii stanowi nie lada problem. W przypadku dyżurów wakacyjnych nie mamy już punktów, nie mamy pierwszeństwa, nie mamy zapewnionych miejsc. W przypadku wakacji decyduje szczęście i sama nie wiem co jeszcze, bo nikt nie udzielił mi do tej pory odpowiedzi na to, co stanowi kryterium wyboru.

Efekt – nasze dzieci nie dostały się do przedszkola na lato. Nasze dzieciaki nie mają zapewnionej opieki na cały sierpień.

OK – była jeszcze druga szansa – wolne miejsca.

Owszem były – po drugiej stronie miasta. Dla nas oznaczałoby to dwie godziny w podróży, żeby się tam rano dostać a potem dojechać do pracy. Pięknie co?

I tak, zostaliśmy w tzw DUPIE.

Cały sierpień nasze dzieci będą bez opieki.

Cały sierpień będziemy my – rodzice kombinować i przerzucać je z miejsca do miejsca, bo żadne z nas nie ma tyle urlopu, żeby cały sierpień obstawić.

Czy ja się żalę?

Tak, bo do tej pory nie potrafię zrozumieć kryteriów, którymi kieruje się system dobierając dzieci do przedszkzoli. Do tej pory nie mogę zrozumieć, dlaczego nie wszystkie dzieci mają zapewnione miejsce. Do tej pory nie mogę zrozumieć, dlaczego system przedszkolany jest tak skonstruowany.

Ja wiem – przedszkolanki to tez ludzie i chcą odpocząć. A jak to się dzieje w innych zakładach pracy? Przecież żaden z nich nie zamyka się na dwa miesiące. Żaden z nich nie ma przestoju. Istnieje coś takiego jak plan urlopowy i można to wszystko pogodzić.

Ja jako rodzic 3 przedszkolaków (i każdej innej ilości dzieci) nie pojmuje tego i nie mam zamiaru nawet próbować zrozumieć.

Ja jako rodzic 3 dzieci przedszkolnych (i każdej innej ilości dzieci), czuje się zostawiona na lodzie.

Ja jako rodzic 3 dzieci (i każdej innej ilości dzieci) jestem  zażenowana, że coś takiego ma miejsce. Tak zwyczajnie – jest mi wstyd.

A czy w innych miastach jest podobnie? Czy inne miasta mają działające “w normalnym trybie” przedszkola państwowe?