Gdzie się podziały tamte zabawy…?

Patrzę na swojego 8-letniego syna i ze smutkiem stwierdzam, że jego dzieciństwo jest nudne. Staramy się zapewnić mu rozrywkę na każdym kroku. Bawimy się z nim, gramy, skaczemy. Czy to jednak wystarczy? Czy my – rodzice urodzeni w latach 80-tych nie mieliśmy lepiej?

Tęsknie za tymi wszystkimi podwórkowymi zabawami. Chciałabym usłyszeć „pobite gary!”, zobaczyć dziewczynki skaczące w gumę.

Kiedyś w sobotę, wychodziliśmy z domu rano, wracaliśmy na obiad tylko po to, żeby z deserem (często była to po prostu kromka chleba posmarowana śmietaną i posypana cukrem) w ręku wybiec ponownie na podwórko. To były czasy wspólnego wychowywania się na podwórkach. Każdy znał każdego. Co chwila mogliśmy usłyszeć „Ma-mo mo-gę jesz-cze trochę zos-tać?” albo „ma-mo rzuć ka-nap-kę!” – to było piękne.

Pamiętacie „Pałka zapałka, dwa kije, kto się nie schowa ten kryje!”? – chowaliśmy się gdzie popadło, tylko po to, żeby po momencie słyszeć „pobite gary!” i z niezadowoloną miną wyjść z naszej pieczołowicie wyszukanej kryjówki. Jeśli jednak udało nam się wytrwać w niej do końca, biegliśmy ile sił w nogach, tylko po to, żeby się „zaklepać”, zanim szukający zrobi to przed nami.

Centrum naszych spotkań to zawsze był trzepak – cud techniki jak dla nas. To na nim bawiliśmy się w „tramwajarza”. Obok skakaliśmy w gumę, chłopaki obok grali w pikuty, rzucając nożami w ziemię (nóż w rękach dzieci?! Teraz?!). Graliśmy w kapsle – dotąd pamiętam jak powycinałam dziadkowi flagi z pięknego, oprawionego w skórę atlasu świata.

Wystarczyła nam kreda i już mogliśmy grać w klasy, czy bawić się w „podchody”. Spędzaliśmy tak całe dnie, dając rodzicom znać pod oknem, gdzie aktualnie się znajdujemy. Wyobraźnia nie była ograniczona w żaden sposób.

Co drugi dzieciak latał z kawałkiem kiełbasy i chlebem w dłoni.

Uwielbiałam grać w „dwa ognie”. Byłam swoistym podwórkowym mistrzem. Czy dzieciaki wiedzą w ogóle co to „dwa ognie”?

Pamiętam, że dziewczynkom wystarczyły koce i już miały „dom”. Siedziały tam przez cały dzień.

Jak tylko skosili trawy na całym osiedlu, mieliśmy „bazy” z zebranego siana – rewelacja.

Kochałam robić „widoczki” – pamiętacie? Wystarczył kawałek szkła, kwiatki, piórka, koraliki. Układało się to wszystko w wykopanym dołku, przykrywało szkłem i zasypywało ziemią – ot cała filozofia J

Potem weszły zagraniczne seriale – słynne „Beverly Hills 90210” – oglądaliście? Ja szalałam za Dylanem. Zbierałam wycinki z gazet i wklejałam do specjalnego zeszytu. Pokoje obklejaliśmy plakatami Backstreet Boys.

Pamiętniki – ależ było z tym zabawy. Każda szanująca się dziewczynka miała pamiętnik lub zeszyt „Złote Myśli”. Nadal pamiętam te wierszyki „ku pamięci, mięci kupa wpisał się Alojzy Dupa”.

Pan K z kolei bawił się z chłopakami na osiedlu „w wojnę”. Chłopaki latali z wyimaginowanymi karabinami i strzelali do siebie na niby. Koleżanki były sanitariuszkami. Mieli opatrunki z babki lancetowatej.

Jak nikt nie wojował – to każdy grał w piłkę nożną. Na boisku królował tylko Pele i Maradona. Czasami Van Basten. A po meczu brali piłkę, szukali ściany z której można było zrobić bramkę i grali w „jedynaka”.

Jeden z kolegów Pana K dostał kiedyś na komunię kij bejsbolowy. Zwykły, drewniany. Przez kolejne lata całe osiedle grało w „palanta”. Oprócz zimy, wszystkie ciepłe miesiące wypełnione były ligą palantową. Piłka do tenisa idealnie spełniała rolę piłeczki palantowej. I była łatwo dostępna.

Dlaczego z naszych podwórek zniknęły prawdziwe zabawy? Dlaczego zniknęły dzieci? Czy wszystko odeszło na rzecz PC-eta, Xbox-a czy Playstation? Czy tablet naprawdę potrafi zastąpić podchody? Obiecałam sobie, że któregoś dnia usiądę i opowiem Maćkowi o tych wszystkich zabawach z dzieciństwa – kto wie – może i on zarazi się grą w kapsle.

Zdjęcia należą do:

www.geek-world.com.pl

www.wyszlo.com

www.forum.knives.pl

www.pl.wikipedia.org

www.spodlady.pl