O jeden dzień za długo…

Ile razy zdarzyło się Wam powiedzieć: “Mam dość!”? Ile razy marzyliście o chwili sam na sam, tylko z własnym “ja”? Ile razy, oddalibyście prawie wszystko, za chwilę wytchnienia bez wrzeszczących dzieciaków dookoła? Odpowiedź jest prosta – wiele razy. Ja sama niejednokrotnie tak mówiłam. Niejednokrotnie o tym marzyłam. O takiej właśnie chwili samotności.

Dzieciaki wyjechały z tatą tydzień temu. Cały tydzień tylko dla mnie. Mogę bezkarnie leżeć w wannie, bez obawy, że za chwilę wyląduje w niej jakaś zabawka, albo któreś wpadnie do łazienki z pytaniem “Mamooooo co robisz?”. Wieczorem jestem sama, mogę położyć się bez konieczności usypiania wszystkich po kolei. Mogę włączyć telewizor i nie usłyszę za chwilę:”Ja chce Peppę!”. Żyć nie umierać…nic bardziej mylnego.

Wiecie ile czasu rzeczywiście delektowałam się tą błogą ciszą, tą chwilą dla siebie, tym bezkarnym pójściem spać? – Jeden dzień – dosłownie JEDEN!

Już następnego dnia chciałam ich mieć wszystkich obok. Móc przytulić całą czwórkę. Móc poczuć Dotyk tych cudownych rączek na moich policzkach. Móc pogłaskać zmierzwione włosy i wytrzeć zakatarzony nos.

Nie przeszkadza mi ich krzyk, nie przeszkadza mi ich bieganie. Chce ich tu i teraz. Tęsknię tak bardzo, że każdego dnia zasypiam jak najszybciej się da, żeby tylko dotrwać do momentu aż wrócą.

Nie jestem przyzwyczajona do ciszy – nie znoszę jej. Bez nich ten dom jest martwy. Każdy dzień jest szary a wieczór to potworna męka o przetrwanie do następnego poranka.

Jestem chyba od nich uzależniona. Ja do życia potrzebuję ich wszystkich (Pana K też :)).

Obiecałam sobie, że już nigdy więcej nie powiem, że chciałabym od nich odpoczać – bo ja wcale tego nie chce. Nie potrzebuje.

Jestem szczęśliwa razem z Panem K i dzieciakami – tylko z nimi potrafię się uśmiechać całą sobą.

Obiecuję – będę sprzątać po nich zabawki – tylko niech już ten tydzień minie.

Pamiętajcie rodzice – nadejdzie moment, kiedy będziecie chcieli być z nimi non-stop – a wtedy to oni nie będą mieć na to czasu.